Als we het op het laatste aantal houden, dan was “Enschede” met een bevolkingsomvang van 1% van de Nederlandse bevolking met eveneens 1% van het aantal demonstranten goed vertegenwoordigd. We zagen ook nog een tweekoppige delegatie uit Zwolle en een paar bekenden uit de landelijke vredesbeweging.
Drie kwartier na het aangekondigde begintijdstip beklom de eerste spreektster het podium. Ze sprak namens de groep ongedocumenteerden “We are here!”. “Wat hebben wij misdaan om als criminelen afgeschilderd en behandeld te worden?”, zo vroeg ze zich af, “Om in dit rijke land op straat te moeten leven? Moet ik documenten hebben om te kunnen bewijzen dat ik een mens ben, net als jullie? Worden we niet allemaal zonder documenten geboren? En hebben we allemaal niet het recht op een plekje onder de zon, zonder steeds maar weer opgejaagd te worden, louter en alleen omdat we mens zijn? Wat hebben jullie gedaan om wel van je rechten te kunnen genieten en ons diezelfde rechten te onthouden?”
De tweede spreekster was van de stichting Salaam die vijf jaar geleden werd opgericht om zich in te zetten voor een menswaardiger vluchtelingenbeleid. Maar in plaats daarvan is het beleid alleen maar verslechterd, zo moest ze vaststellen. Ze was net terug van het eiland Lesbos waar ze zich met de lokale bevolking had ingezet om de daar aankomende vluchtelingen op te vangen en was diep onder de indruk van wat ze daar heeft ervaren. Terwijl de Griekse bevolking door o.a. de Nederlandse politiek was gedwongen onvoorstelbare financiële offers te brengen, zette deze zich onvermoeibaar in voor de opvang van de vele duizenden vluchtelingen die daar aankwamen. En wij, die zoveel rijker zijn, maar klagen dat het een te grote belasting is.
De derde spreker was van de organiserende Anti-Fascistische Aktie. Hij benadrukte dat Nederland haar grenzen probeerde te sluiten voor mensen die ons land zouden confronteren met de gevolgen van het roofzuchtige, oorlogszuchtige, kapitalistische beleid. Onder het mom van mensenrechten en democratie grijpen we militair in in landen waar iets te halen valt. De slachtoffers van deze “humanitaire interventies” laten we vervolgens aan hun lot over, wat sowieso al vraagtekens laat rijzen over het ‘humanitaire’ karakter ervan. En als deze dan na vele omzwervingen en totaal berooid bij ons aankloppen dan geven we niet thuis en beschuldigen we hen van het enkel willen profiteren van welvaart nadat we de hunne hebben vernietigd.
Vervolgens werd er gelopen. Van het plein vóór het Centraal Station ging het via het Haagse Stadhuis aan het Spui en de Tweede Kamer dat over het Buitenhof werd gepasseerd naar de Grote Kerk van Den Haag waar een tussenmanifestatie plaatsvond met een tweede ronde sprekers. Bij de demonstratie sloot zich ook een groep Koerden aan die diezelfde middag op het aan de overzijde van de straat gelegen Koeveld een demonstratie tegen de manipulatieve en dictatoriale politiek van Erdogan en met wie de Europese politiek wil samenwerken in haar strijd tegen vluchtelingen. Tijdens de demonstratie werden natuurlijk de nodige spandoeken meegevoerd waarmee vluchtelingen welkom werden geheten en racisme, in welke vorm dan ook, werd afgewezen.
De eerste spreker op het plein bij de Grote Kerk stelde de talloze onzinverhalen aan de kaak die de ronde deden over vluchtelingen als criminelen en verkrachters en stelde daar een aantal feiten tegenover die minder algemeen de ronde doen en zelfs bij de meeste mensen onbekend zijn die zich voor vluchtelingen inzetten. Het gaat daarbij met name om de razzia’s die de politie houdt om vluchtelingen van hun bed te lichten en het land uit te zetten of naar een grens-gevangenis over te brengen. Daarbij worden weinig zachtzinnige middelen ingezet waar “we” als goedwillende burgers geen weet van hebben en die stilzwijgend worden goedgekeurd door politieke en media zolang ze door hen niet aan de kaak worden gesteld.
De tweede spreekster op het plein bij de Grote Kerk ging specifiek in op de gezinsgevangenis die thans op Kamp Zeist in Soesterberg wordt gebouwd om gezinnen in op te sluiten die het land uitgezet zouden moeten worden. Het klinkt misschien sociaal dat gezinnen bij elkaar worden gezet, maar de praktijk is juist het tegendeel van wat de term ‘gezinsgevangenis’ doet vermoeden. De spreekster name een Armeens gezin als voorbeeld, waarvan de vader inmiddels in Armenië zat, de moeder met één van de kinderen in de voorlopige gezinsgevangenis en het tweede kind spoorloos was ondergedoken in de Nederlandse samenleving. Dat is het Nederlandse vluchtelingenbeleid anno 2015.
De demonstratie zou nog worden voortgezet, maar de Enschedese delegatie vond het om half zes wel welletjes en nam vanaf dit punt de kortste weg terug naar het station waar de terugweg naar huis werd aanvaard. “Moe, maar voldoen”, zoals dat heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten